Nga SKËNDER RUSI
Ti ike nga përqafimi im,
Siç ikin nga pemët zogjtë e trembur!
Unë vazhdoja të shtrëngoja në gjoks,
Pjesën tënde që më kishte mbetur!
Kjo është ca e marrëzishme apo jo!?
Por gjithmonë kur ikën ti, diçka mbetet!
Që është edhe s’është në të njejtën kohë,
Ajër që për çudi, bëhet erë kur preket!
