Nga Ernest Koliqi
(bijës s’ime)
Mbasi qi stina po rrshet tatpjetë
e fort un tutem se atdhén n’kët jetë
me sýt adhruesa,
qi pajadá
ia çmunen hirin,
s’kam për t’a pá
shko ti, lum bija, n’at Shkodrën t’ime
kur n’terr do t’sosem
me trup e andrrime:
atje si t’gjindesh, syt e mij n’báll
t’andin do t’hapen:
n’ty kam m’u ngjáll.
Për mue ti Shkodrën,
për mue sodite;
mallin,
e sjellun dhe n’vorr
shafite.
Shkodra me shpija ndry n’avullija,
t’qetat oborre plot land’ shatorre,
kumbulla e manda, pjergulla e tanda,
sodit e at afshin qi kushe un gjáll –
me mall t’im në zêmër
Me sy
T’mij
N’ball.
