Nga Alda Merini
Nuk kam nevojë për para.
Kam nevojë për ndjenja,
për fjalë, fjalë të zgjedhura me sqimë,
për lule të quajtura mendime,
për trëndafilë të quajtur më rri pranë,
për ëndrra që pemët banojnë,
për këngë që i bëjnë statujat të vallëzojnë,
për yje që murmurisin në veshin e të dashuruarve.
Kam nevojë për poezi,
kjo magji që djeg vrazhdësinë e fjalëve,
që zgjon emocione dhe krijon ngjyra të reja.
Poezia ime është po aq e gjallëruar sa zjarri
që i përshkon gishtat e mi si rruzare
Nuk lutem sepse jam poeteshë e fatkeqësisë
që hesht, ndonjëherë, në dhimbjet e lindjes brenda orëve
jam poetesha që klith dhe luan me klithmat e saj,
jam poetesha që këndon dhe nuk gjen fjalë,
jam kashta e thatë mbi të cilën bie tingulli,
jam ninananna që i bën bijtë të qajnë,
jam krenaria që e lejoj të rrëzohet,
manteli metalik i një lutje të gjatë
prej zisë së kaluar që nuk sheh dritën.
