Nga Robert Frost
Brenga ime, kur është këtu me mua
mendon se këto ditë të zymta me shi vjeshte
janë të bukura siç mund të jenë ditët;
Ajo i do pemët e zhveshura, të vyshkura
dhe ecën shtegut të kullotës të pllaçuritur.
Kënaqësia e saj nuk më lë të zë vend,
Ajo flet dhe unë jam gati për ta dëgjuar;
është e gëzuar që zogjtë kanë ikur tani,
është e lumtur që grija e saj, e thjeshtë, e lëmuar
është kthyer ngjyrë argjendi me mjegullën çiftuar.
