Dëgjo, e di që është e vështirë. E di që është e vështirë të jetosh pa dikë që dikur ishte pjesë e shpresës në jetën tënde. E di që është e vështirë të dëshirosh që ata të jenë me ty gjatë kohërave të vështira, e di që është e vështirë të shohësh diçka të bukur dhe të mos kesh zemër, që të dhemb nga dëshira për ta përjetuar me ta.
E di që është e vështirë, e di që dhemb. Por nuk mund të përqendroheni te njerëzit që kanë ikur, nuk mund ta mbani të gjallë gjithë atë shpresë brenda jush. Në fund të ditës, nëse dikush dëshiron të jetë i pranishëm në jetën tuaj, do të vijë vetë. Do të bëjnë përpjekje, do të afrohen. Nëse jo, mbylle atë derë. Sidoqoftë, nuk është e nevojshme t’i urresh.
Nuk është e thënë ta nxini në kujtesën tuaj, atë që ata kanë sjellë në jetën tuaj. Përkundrazi, duajini por pa u lidhur fort. Duajini mësimet që ju dhanë. Urojini gjithë të mirat çdo herë që mendoni për ta. Ju mungojnë ato por mos vuani për kthimin e tyre. Nëse njerëzit në jetën tuaj kanë ikur sepse nuk ishin të gatshëm t’ju vlerësonin, apo të ishin aty për ju, mos dëshironi që ata të kthehen.
