Nga Rina Vuçetaj
Grua,
të thanë të dashurosh
se ti dhe dashuria i falni botës jetë.
E më pas të gjykuan
se u dashurove heret,
dashurove tepër
ose u dashurove shpejtë.
Buzëqesh – të thanë,
se buzëqeshja është butësi
e ndryshe nuk të duan.
E kur dhimbjet e jetës
t’u bënë lot të fshehur,
e sytë refuzuan të qeshin
një ditë…
ti ishte ndryshe,
ti u bëre zhgenjim,
perseri të gjykuan.
Të mesuan të mos lodhesh,
e nëse lodhesh – të mos ankohesh,
ose, edhe nese ankohesh
të mos e bësh zëshem.
E kur u bëre një me heshtjen
të gjykuan pse s’ke zemer,
aq sa për të hapur zemren
për të ndarë lotët
ose buzëqeshjen.
Grua,
ti në krahë mbanë
peshen e dhimbjes së gjeneratave
dhe peshen e rregullave të pa shkruara.
Ti nuk mund të ndryshosh historitë
që të formësuan rrugën,
ose të thashë lotët
që ujvara dhimbjeje krijuan.
Por TI,
je ngjyra që vet e zgjedhë:
e lodhur ose plot jetë,
e buzëqeshur ose e trishtuar,
e urryer ose e dashuruar…
Ti mund të hapesh të tjera dyer,
të fillosh të tjera rrugë,
nese refuzon t’i mesosh vajzes tënde
secilen dromcë nenshtrimi
që ty të mesuan.
