Nga Edlira Ramaj
Dhoma e fundit e spitalit mbanë të shtrirë një grua, nënën time; ka disa ditë që i jemi bërë miq kësaj dhome të errët e të ftohtë. Ajo fle dhe rënkon në nënkresë, pastaj i hap sytë, më shikon dhe buzëqesh; “Ende je këtu?”- më pyet, “Këtu jam nënë, dhe do të jem kudo që të jesh ti.” – them.
Ajo përsëri buzëqesh dhe më thotë: “Ti ke sytë e mi biri im, sytë e mi foshnja ime”, pastaj fle e rënkon… në nënkresë.
Unë, në rënkimin e saj shoh pafuqinë time prej djali, shoh jetën teksa përqeshet me mua dhe luan si t’ia do qejfi cilëndo këngë. Në rënkimin e saj dihates shoh mjerimin e bartur në supet e një gruaje të braktisur, në sytë e saj shoh veten, e në dhomën e fundit të spitalit, në të errëten e të ftohtën dhomë shoh fatin e ne të dyve. Kështu sodis jetën, mes katër mureve të spitalit.
Dhe ajo hap sytë, gjersa unë shkruaj.
“Këtu je biri im?”- pyet përsëri, “Këtu jam nënë”- i përgjigjem.
“Ma lexo atë që ke shkruar”- më thotë, “Është shkrim koti, nuk ia vlen- i them.
“Gjithçka e jotja vlen biri im, ma lexo lum nëna.
Dhe unë lexoj:
“Në kullën e lashtë me frëngji
Kanë ngelur dy shpirtra në jetesë
Të tjerët sikur humben, u bënë hi…
Por, fryma e tyre vazhdon të jetojë… në nënkresë”.
“Ma lexo përsëri” – kërkon, dhe unë lexoj e lexoj derisa ajo fle…
“Ende je këtu biri im?”- më pyet përsëri kur zgjohet, dhe mua më bëhet sikur me këtë pyetje ajo i drejtohet vetes habitshëm “Ende jam këtu?”
Unë e shikoj dhe buzëqesh, e kuptoj që unë vërtet kam sytë e saj, sytë e shpirtit të saj.
“Këtu jemi së bashku nënë.”
“Ma lexo poezinë e kullës së lashtë”- kërkon me gjysmë zëri dhe me një kollë të rëndë. Unë e lexoj dhe e rilexoj derisa ajo fle në rënkimet saj. Ndërkohë që e jetoj natën me tehun e saj mprehës.
Të nesërmen e asaj nate, për herë të fundit e pashë në varreza, dhe i lexova poezinë e kullës së lashtë, që ajo të fle e qetë…larg rënkimeve të botës.
