Çdo qëndrim apo sjellje, nëse përsëritet mjaftueshëm, bëhet zakon. Sapo të formohen, zakonet sjellin automatizimin ose sjelljen, duke prodhuar reagime mendore “gjunjëzuese” ndaj problemeve të jetës. Pra, çelësi për sjelljet e nderuara, për shembull, është të mendosh me kujdes për qëndrimet dhe sjelljet që po përsërit. Nëse kontribuon në integritetin personal, zakoni është një gjë e mirë. Nëse qëndrimet dhe sjelljet e përsëritura të mësojnë të jesh i ose e pandershme, do ta bëni sërish vetë dhe do ta bëni atë si pjesë e qëndrueshme e sjelljes suaj.
Një shembull i qartë i të mësuarit të vetes për të qenë i pandershëm vjen nga një studim universitar britanik që tregon se njerëzit bëhen të pandjeshëm ndaj gënjeshtrave. Eksperimenti përfshinte krijimin e skenarëve ku njerëzit mund të gënjejnë. Në eksperiment me 80 vetë, të ndarë nga dy në dhoma të ndara shikonin një fotografi të një kavanozi të mbushur me qindarka. Fotografia ishte e qartë vetëm për një person, detyra e të cilit ishte të këshillonte personin tjetër se sa qindarka ishin brenda në kavanoz. Personit që ka bërë vlerësimin i është thënë se shpërblimi do të ndryshonte në çdo gjykim, pa ditur detaje kritike rreth strukturës së stimulimit të ndërtuar. Nuk u dha asnjë reagim. Sa më shumë këshillë u ekzagjerua me qëllim, aq më shumë shpërblim financiar duhej të jepej. Kushtet janë manipuluar në mënyrë që nga gënjeshtra të përfitojë të dy personat, të përfitojë këshilluesi në kurriz të personit tjetër, ose të përfitojë vetëm partnerin këshillues.
Gënjeshtra më e madhe ndodhi kur përfitonte vetëm personi gënjeshtar. Pandershmëria vazhdoi në nivele më të ulëta nëse partneri i tij gjithashtu përfitonte. Kishte zero gënjeshtra në kushte kur gënjeshtra dënohej me shpërblim më të ulët, ndërsa partneri përfitonte.
Gënjeshtrat e njerëzve u bënë më të guximshëm, sa më shumë ata gënjenin. Skanimet e trurit zbuluan se aktiviteti në një qendër kryesore emocionale të trurit, amigdala, u bë më pak aktive dhe i pandjeshëm kur pandershmëria u rrit. Në thelb, truri ishte duke u trajnuar për të gënjyer. Kështu, pandershmëria e pakët mund të shihet si një shpat rrëshqitës që mund të çojë në rritjen e nivelit të pandershmërisë
Emocionet janë në thelb të çështjes. Normalisht, ne tentojmë të ndjehemi fajtorë kur bëjmë diçka që dimë se është e gabuar, si gënjeshtra. Por, kur marrim zakonin e gënjeshtrës, turpi ose fajësia e lidhur me të përshtatet. Ne e mësojmë në njëfarë mënyre, dhe ndërgjegjja nuk na shqetëson ehde aq shumë. Pra, jemi më pak të kufizuar në sjelljen tonë të ardhshme. Nuk mund të jemi gjithnjë brutalisht të ndershëm, por tani është e qartë se çdo gënjeshtër e vogël ose vepër e pandershme mund të përshkallëzohet dhe të na ndryshojë negativisht.
Një mundësi tjetër është që të përfshihet një përforcim pozitiv i sjelljes. Një parim i mirënjohur i sjelljes është prirja e përsëritjes së sjelljes që shpërblehet. Kështu, nëse një person përfiton nga gënjeshtra, ai ka të ngjarë të bëjë më shumë nga ajo. Megjithatë, zona e trurit më e lidhur me përforcimin pozitiv, bërthama “accumbens”, nuk tregoi ndonjë ndryshim në aktivitet. Autorët ende pohonin se gënjeshtra ishte e motivuar nga vetëinteresi, sepse gënjeshtra më e madhe ndodhi kur këshilltari përfitonte më shumë. Sidoqoftë, eksperimenti u hartua në mënyrë që subjektet të mos dinin se kur do të shpërblehen këshillat e tyre. Kështu, shpjegimi i mundshëm i mbetur është se ato përshtaten vetëm me gënjeshtra dhe nuk u shqetësuan aq shumë për të ekzagjeruar vlerësimet e tyre.
Mungesa e reagimeve ishte një pjesë e rëndësishme e dizajnit. Por autorët theksojnë se në botën reale, shtrirja e pandershmërisë ndikohet shumë nga reagimet në lidhje me faktin nëse personi mashtrues mendon se do të ketë përfitim apo dënim.
