Në një botë që po shtrembërohet gjithnjë e më shumë në vlerat dhe parimet e saj, bëhet më e vështirë të dihet se kujt t’i besosh, të vendosësh shpresat e tua, pasi maska është pjesë e veshjes së shumë njerëzve. Dhe shpesh përfundojmë përballë murit, thjesht duke gjykuar zemrat e të tjerëve sipas tonës.
Për fat të keq, të jesh e mirë, është bërë e rrezikshme.
Në kontekstin e sotëm ekziston nevoja për të bërë mirë në të gjithë sektorët, edhe pse për avantazhe të panevojshme, në mënyra të dyshimta, sikur qëllimet të justifikojnë çdo mjet. Në këtë botë, besnikëria dhe përkushtimi ndaj tjetrit përfundojnë si diçka që nuk duhet t’i kesh, sepse ajo që me të vërtetë ka rëndësi është ngjitja në shkallët e strukturës sociale, në punë, në jetë.
Megjithatë, shumë njerëz ende duan të besojnë në qeniet njerëzore, miqësinë e vërtetë, dashurinë dhe ndjeshmërinë e sinqertë.
Shumë njerëz ende vazhdojnë të jenë të lumtur pa lënduar askënd, pa tradhtuar, pa mallkuar, pa dëmtuar tjetrën, duke u vënë në vendin e njerëzve me të cilët jetojnë. Dhe kështu i rrënojmë marrëdhëniet, thjesht sepse shumë njerëz do të përfundojnë duke e ngatërruar kujdesin tonë me skllavërinë, duke abuzuar me atë që u ofrojmë.
Megjithatë, gjithmonë do të ketë nga ata që nuk e vlerësojnë faljen që marrin. Shumë nuk reflektojnë dhe nuk ndryshojnë kurrë, pasi për ta, është bota që e ka gabim, dhe jo ata.
Një gjë është e sigurt: nuk ka njeri që abuzon me të mirën e tjetrit gjatë gjithë kohës, sipas dëshirës, sepse vjen një kohë kur forca dhe durimi marrin fund, edhe në qoftë se ka dashuri.
Njerëzit e mirë falin një mijë herë. Por kur ikin, nuk kthehen më. Heqin dorë një herë e mirë.
