“Mund të iki e nuk përmbyset bota, po si do bësh ti që të mësova keq?!”

0
96

Nga

Sikur një ditë të doja të ikja larg,
Dhe të ishim të ndarë veç e veç,
E di se do më ndaloj si një merak,
Fakti që unë të kam mësuar keq.

Të kam mësuar kafen ta bëj vetë,
Tej filxhanit të më shohësh mua.
Fryma ime aty, me avujt e nxehtë,
Të përqafohen, si burrë e si grua.

Të kam mësuar kur je me të tjerë,
Nëse s’jam unë e shtyn gotën tutje.
Jo se pretë të të nxisë të pish verë,
Po do që në gotë të të lë një puthje.

Të kam mësuar, kur je nën çarçaf,
Të shtrihet krejt zbuluar kurmi yt.
Se e di do kesh dorën time në qafë,
E do të mbuloj sa të mbyllësh sytë.

Të kam mësuar që sa herë bie shi,
Çohem, hap dritaren pa më thënë.
Po pa thënë, nis që të kërkoj tek ti,
Pikat e shiut që në pore kanë rënë.

Mund të iki e nuk përmbyset bota,
Po si do bësh ti që të mësova keq?!
Ti qesh e tëra:- Një tjetër ndoshta,
Stop! Në djall ikja! Ndarja në dreq!