Nga Anisa Ismaili
Si një llavë që zbret nga krateri
çan rrugën, shkrinë pengesat me lëvizje
të ngadalta por t’ fuqishme, për ta arritur fundin.
Rruga që e përshkoj do të lë gjurmë t’ pashlyeshme
e kthen kokën pas i pëlqen ajo panoramë
“ Mua askush nuk mund të më shlyejë, jo”.
Përderisa kam zjarr përbrenda jam shkëmb lëvizës
kahjen e caktoj unë dhe vazhdoj tutje,
të jem edhe më e zjarrtë….
