Hedhja me parashutë, sot nuk është ndonjë ngjarje, por në vitet e ’70-ta ishte aventurë, guxim e histori, posaçërisht për vajzat shqiptare.
Më shumë se 50 vjet më parë, nga qielli zbriti parashutistja e parë shqiptare. Flora Toto Shqevi është e para parashutiste grua në Shqipëri. Ajo është një nga 5 gratë që për herë të parë u futën në Institutin e Lartë të Kulturës Fizike, e më pas pedagogia e parë grua në këtë Institut, gjithashtu dhe trajnerja e parë grua në gjimnastikë.
“Unë kisha ëndërr të bëhesha pilote, por meqë kjo gjë ishte e pamundur, të paktën arrita të fluturoja”, thotë Flora.
Ishte 22 vjeç kur solli këtë vendim. Sapo kishte mbaruar fakultetin dhe kishte filluar punën si pedagoge në Institut. Pas dy javë ushtrimesh, me një helikopter ushtarak dhe nga një lartësi mbidetare prej 1000 metrash , ajo u hodh me parashutë për të zbritur në një fushë të vjetër të aviacionit. Kishte frikë t’ i tregonte familjes , ndaj këtë plan u përpoq ta mbante sekret. Prindërve u kishte thënë se do të kalonte një natë në Institutin e Fizkulturës për shkak të një aktiviteti të planifikuar herët në agim.
Mirëpo, rastësisht, i ati që atë mëngjes ishte duke pritur në radhë për qumësht dëgjon njerëzit tek bisedonin që sot, një grup vajzash do të hidhen me parashutë. Kështu, ai e zbulon sekretin e të bijës. Kthehet menjëherë në shtëpi dhe i rrëfen të shoqes. Të dy nisën për të vendi i ngjarjes Instituti i Fizkulturës. Të shqetësuar e me lot në sy takojnë të bijën, e cila tashmë kishte veshur uniformën e parashutistësh dhe nuk kthehej prapa.
Disa muaj më vonë, Flora Toro arrin të bindë edhe tri shoqe tjera dhe kështu katër vajzat e para shqiptare hidhen me parashutë dhe zbresin në tokë pa ndonjë problem. Ishin këto Polikseni Gorishti, Drane Cara, Vezire Meta. Ishte kjo ngjarje e madhe dhe tejet emocionuese për këto të reja shqiptare.
Mbaj mend, rrëfen Toro, që secila prej nesh duhet paluar me kujdes të madh parashutën në çantë. Brenda, secila kishte edhe pasaportën dhe emrin e mbiemrin. Pas palosjes së parashutës vihej nënshkrimi që do të thoshte që secila merrnim përgjegjësinë për këtë veprim.
Flora Toto ishte edhe sportiste e dalluar dhe sekretare e Federatës Shqiptare të Gjimnastikës dhe Notit. Gjashtë vite më radhë ishte kampione e Shqipërisë në gjimnastikë artistike. U angazhua gjithnjë për zhvillimin e parashutizmit dhe notit në Shqipëri. Në një intervistë dhënë Emira Isufajt, ajo flet për kushtet e vështira që në atë kohë kishin notuesit shqiptarë. “Ne ushtronim në ujin e detit, sepse nuk kishim pishinë të mbyllur”, rrëfeu ajo.
Ditëve të dimrit deti ishte i ftoftë, ndaj, një ditë trokitëm në zyrën e Mehmet Shehut për të kërkuar ngritjen ose adaptimin e një pishine për ushtrime dimërore. “Ikni nga këtu”, na tha Mehmeti, “sa ngrisë pishina për not, më mirë ndërtoj një spital për të sëmurët”. Megjithëse u befasua me reagimin e Mehmet Shehut, ky refuzim nuk e dekurajoi as largoi nga sporti e posaçërisht parashutizmi.
“Parashuta më shoqëroi gjithë jetën”, thotë ajo. Edhe vjehrra krenohej duke thënë se nusja ime u hodh për herë të parë me parashutë.”
