Thënie nga Khalil Gibran
Kahlil Gibran është poet, piktor dhe filozof libanezo-amerikan. Ai mbahet si një nga mendjet më të holla të letërsisë dhe mendimit të shekullit të XX, shkruan KultPlus.
Në shqip është përkthyer libri më i suksesshëm i tij Profeti, në dy variante, nga dy botues të ndryshëm.
Gibran u lind në qytezën e Bsharrit në Mytesarifatin e Malit të Libanit, Perandorisë Osmane (në Libanin e sotëm), i biri i Khalil Gibran dhe Kamila Gibran (Rahmeh). Kur ishte i ri Gibrani emigroi me familjen e tij drt t Shteteve të Bashkuara, ku studioi arte dhe filloi karrierën e tij letrare, duke shkruar në anglisht dhe arabisht.
Në botën Arabe, Gibran konsiderohet si një rebel letrar dhe politik. Stili i tij romantik ishte në qendrën e një rilindjeje në letërsinë moderne arabe, veçanërisht poezisë prozaike, duke e shpranguar nga shkolla klasike. Në Liban, ai ende përkujtohet si një hero letrar.
Më poshtë po i sjellim disa thënie të tij:
Nëse nuk mund të punoni me dashuri, por vetëm me mllef, është më mirë të leni punën tuaj, të uleni në hyrje të tempullit dhe të merrni bamirësi nga ata që punojnë me gëzim.
Martirizimi më torturues nuk është ferri. Ferri është zemra boshe.
Bujari nuk është të më japësh atë që kam nevojë më shumë se ju, por për atë që ju nevojitet më shumë se unë.
Mësuesi me të vërtetë i mençur nuk është ai që ju shtyn në shtëpinë e mençurisë, por ai që ju çon në pragun e mendjes suaj.
Ne zgjedhim gëzimet dhe dhimbjet tona shumë kohë para se t’i jetojmë.
Besoni në ëndrrat, sepse në to është e fshehur porta e përjetësisë.
Mençuria pushon të jetë mençuri kur bëhet shumë krenare për të qarë, tepër serioze për të qeshur dhe shumë egoiste për të kërkuar diçka më shumë se vetë ajo.
Brezat janë të japin më shumë se ju mundeni. Krenaria po bëhet më pak se sa të keni nevojë.
