Nga Nora Hasani
Janë ba shtatë vite prej kur jam martue.
Shtatë vite që i jam lutë Zotit me pasë f’mijë n’prehnin tem.
Sa herë që burri e ka përqafue ndonji fëmijë, m’asht djegë zemra, e m’dukej sikur unë kisha faj që ai nuk njihte ndjenjën e t’qenurit prind.
Sa herë kemi kalue dyqaneve me rroba për fëmijë, e kam ulë kokën, e n’heshtje zemra jem asht lutë, “o Zot, m’fal edhe mua nji…engjëll që thërret nanë”.
S’ka ndodhë t’kem dëgju për ndonji doktor e mos ta kem vizitue.
M’thanë që “problemi” ishte tek unë.
Shko k’tu, shko atje, provo këtë, provo atë, u lodha ma..
M’u lodhë shpirti!
E sikur kjo mos me mjaftue, filloi çdo e dyta vajzë e grua me m’pytë, “a ka ndonji të re”, “hajde ma, çka po pret”, “ngutu, sa je e re”, “ajo që u patë martu në t’njejtin vit me ty, ish shtatzanë”.
Eh, çka nuk dëgjuan këta veshët e mi!
S’lashë arsye pa e thanë.
Vitet kalonin, e arsyet m’u hargjuen.
U mbylla në vete.
Si të tjerët, edhe motra e pa që unë ndryshova shumë, po nuk m’tha kurrë pse kisha ndryshue e nuk po flisja me asnji.
Nji natë m’pa n’dhomë me jastëkun nën bluzë duke imagjinue atë që nuk kisha, e duke qajtë me krejt fuqinë që m’kish mbetë.
Për çudi, nuk m’tha asnji fjalë.
Ndoshta e kuptoi që kisha nevojë me i nxjerrë ata lotë.
Fjalët që nuk m’i tha, m’i kish shkrue në nji letër, të cilën e lexova në mëngjesin e asaj nate.
Ja fjalët e saj:
“E njoh nji grua që përfundoi në spital nga t’rrahurat e birit të saj.
E njoh nji nanë, që në pamundësi mjekimi i vdiq vajza para syve.
E njoh nji tjetër që në muajin e gjashtë të shtatzanisë, kuptoi që fëmija nuk i jetonte më.
E pashë t’i tërhiqte zvarrë qarqafët e spitalit, zemrën copë-copë, por nuk ndryshonte dot atë që ndodhi.
Pashë nji nanë që i mbijetoi një aksidenti ku biri i saj po voziste, por ai vdiq.
E kam pa duke goditë dheun me grushta, me zanin e shtjerrun nga dhimbja, “Zot me merr mua, mos djalin tim!”.
E sa fortë mund të godasë nji zemër e thyer? Këtë mendoje ti.
Është nji grua tjetër që beson se do t’i kthehet djali i zhdukun gjatë luftës.
Vazhdon e pret.
Dhe, nji tjetër që jeton me ankthet e bijës së dhunuar.
Ah, sa dhimbje ka pa kjo botë, nuk kam fuqi me t’i numërue!!
E ty t’janë ba dert fjalët e njerëzve që njerëzi nuk kanë; t’atyne që punët e veta i kanë lanë mbas dore.
Po kush arriti me i ndalue, që nuk i duron ti?
Dëgjo!
Dikush e ka fat të adaptojë nji fëmijë, nji që fati e ka braktisë e nga ai fëmijë t’i bëhet zemra mal.
Dikush e ka fat të presë me vite për nji mrekulli.
Dikush qanë për pak dhimbje, e dikush qeshë me zemrën varrë.
Po ty ç’të gjeti ?!
M’pate thanë “t’qeshun gjithë ki me m’pa”.
Pse tash po qanë?
Motër moj, kjo botë ka pa dhimbje më t’mëdha…”
Kjo letër sikur më hoqi nji perde nga sytë.
Si nuk m’i tha dikush këto fjalë kohë më parë.
Disa muaj pas kësaj letre unë kuptova që isha shtatzënë.
Vetes nuk ia falë për fjalët që i lejova me m’lëndue, për lotët e derdhun, netët pa gjumë, dhe kohën që e kalova me frikë për nji t’ardhme t’cilën nuk e njihja.
Motra kishte të drejtë, kjo botë ka pa dhimbje më të mëdha.
Por, unë shpresova n’ditët e lumtura.
Shtatë vite prita.
Prit!
Në nji mënyrë ose tjetër, dita jote do të vijë!
